Պատկերացրեք ժամադրության գնալու գրավիչ տղամարդու հետ - մենք շատ լավ գիտենք, որ բառերը բացահայտում են մարդկանց զգացմունքների և մտքերի միայն մի քանի տոկոսը: Ուստի մենք փորձում ենք առաջնորդվել նրա պահվածքով, նրա ծամածռություններով, ժեստերով։ Բայց կոնկրետ ինչի՞ վրա պետք է կենտրոնանանք:
Մարդկանց մեծամասնությունը դեմքը համարում է զգացմունքների լավագույն հաղորդիչը: Բայց արդյո՞ք սա նաև գիտնականների կարծիքն է։
Համաձայն Փրինսթոնի համալսարանի կողմից վերջերս հրապարակված հետազոտության հեղինակների՝ մարմինը տեղեկատվության առավել հուսալի աղբյուրն է: Մի խումբ կամավորների ցուցադրվել է մի շարք լուսանկարներ, որոնք պատկերում են պրոֆեսիոնալ թենիսիստներին տարբեր իրավիճակներում՝ պարտվել և հաղթել:
Կամավորները պետք է տարբերեին մեկը մյուսից՝ ըստ դեմքի արտահայտության՝ դատելով այն դրական կամ բացասական հույզերը, որոնք արտացոլում է լուսանկարը։ Ի զարմանս գիտնականների, ստացվել են խիստ հակասական տեղեկություններ, այն է՝ փորձի մասնակիցները չեն հաղթահարել առաջին հայացքից այդքան պարզ թվացող առաջադրանքը։
Սակայն, երբ նրանց ցուցադրեցին ամբողջ լուսանկարները՝ մարզիկների դեմքն ու մարմինը, պատասխանները բավականին կտրական էին։ Զգացմունքները ճիշտ են կարդացվել։ Հաղթողներն ու պարտվողները ճանաչվեցին։
Փորձի հաջորդ փուլը պատրաստվել է համակարգչային էֆեկտներով: Հաղթողի մարմինը համադրվել է խաղի պարտվողի դեմքի, ինչպես նաև մշակված տարբերակի հետ։ Այս դեպքում կամավորներն արձագանքել են ըստ խաղացողի մարմնի արտահայտության։ Պարզվեց, որ այն ավելի խոսուն է, քան դեմքի արտահայտությունը։
Գիտնականների եզրակացությունները հետևյալն են՝ դեմքի մկաններն այնքան էլ կատարյալ ապարատ չեն ուժեղ զգացմունքներ արտահայտելու համար։Երբ մենք զգում ենք չափազանց ուժեղ դրական կամ բացասական հույզեր, տեղի է ունենում դեմքի հատկությունների աղավաղում, որը շատ նման է երկու դեպքում էլ: Ճիշտ այնպես, ինչպես չափազանց ուժեղացված բարձրախոսները, ձայնը դառնում է աղավաղված և դեգրադացված, ուստի մենք չենք կարող տարբերակել ճիշտ տեմբրը:
Հաշվի առնելով այս տեղեկատվությունը, այլ կերպ կվերաբերվեի՞ք ձեր դիմացի մարդուն կարդալուն:
